Day5 :Love by Mildshow

My love experience

          นี่เป็นการเขียนครั้งแรกของผมในบล๊อกนี้นะครับ ชอบหรือไม่ชอบยังไง ลองอ่านดูก่อนนะครับ^^

     จากหัวเรื่องที่คุณผู้อ่านเห็น... แน่นอนมันคือ ประสบการณ์ความรักของผม ที่ผมอยากจะมาแชร์มุมมองต่างๆ ไม่ใช่แค่ในเรื่องความรักเท่านั้น แต่เป็นการปรับทั้งทัศนคติ อารมณ์ เข้าใจ เหตุผล และความรู้สึกในทุกขณะในห้วงเวลาแห่งความรัก

ผมเริ่มรู้จักความรักครั้งแรกเมื่อตอนที่ผมอายุ 12 ปี อื้มมม.... แต่ในความเป็นจริง อาจจะต้องย้อนไปมากกว่านั้นสัก 2-3 ปี อันนั้นแค่ Puppy love (ไม่นับๆ อิอิ) ตอนที่ผมเรียนอยู่ชั้นม.ต้น ที่โรงเรียนแห่งหนึ่งย่านบางบอน ผมก็เป็นเด็กคนนึงที่ติดเกม ไปเรียนก็ไปสาย เวลาเรียนก็ไม่ตั้งใจเรียน เอาแต่แอบนั่งดูเกมกับหนังโปร ( Adult Video) ฮ่าๆ ชีวิตวัยรุ่นกำลังเฟี้ยวฟ้าวมากๆ ตอนผมไปเข้าเรียนวันแรก ผมเจอผู้หญิงคนนึง หน้าตาน่ารัก น่าถนุถนอม ตัวสูง พอๆกับผมเลย ยอมรับเลยว่า มันเป็นความรู้สึกที่ตื่นเต้น ตัวสั่น กลัวไปหมด จะคุยยังไง? จีบยังไง? จีบก็ไม่เป็นอีก T_T ง่ายๆเลย กาก!! นั่นเอง เทอเข้ามาคุยกับผมตอนขณะพักเบรกหลังจากเรียนวิชาแรกเสร็จแล้ว คุยปกติทั่วไปไม่ได้มีอะไรมาก เพราะผมกลัวๆ ไม่ค่อยกล้าคุยด้วย หลังจากนั้นเราก็เป็นเพื่อนกันมาเรื่อยๆ จนกระทั่งตอนม.2 ผมชอบเทอเข้าให้ คุณนึกภาพตาม ผมคุยให้เพื่อนสนิทคนนึงฟังว่า
                    ผม: "เห้ย เมิงทำยังไงดีวะ"
           เพื่อนผม: "เรื่องไรวะ"
                    ผม: "กุชอบ...หวะ อย่าบอกใครนะเว้ย ความลับกุกะเมิง2คนนะ ขอร้อง"
           เพื่อนผม: "เออน่าาาาา ไม่บอกใครหรอก (เสดกรุแน่เมิง) แล้ว... ทำไมเมิงไม่ไปบอกเค้าละวะ"
                    ผม: "กุกลัวอ่ะ ถ้าเค้าไม่ชอบกุอะ แล้วถ้ายังงั้น อย่างงี้... บลา บลา บลา"
           เพื่อนผม: "บ่นไรเยอะแยะหวะ เอาน่าเด่วพุ่งนี้ ค่อยว่ากัน ไปนอนและ บาย"
                      - - - วางสายใส่ ----
และแล้วมันก็นำเรื่องนี้ไปเตี๊ยมกะเพื่อนๆทุกคน แผนของมันก็ดันโชคดีอีกที่อาจารย์ไม่มา แล้วว่างมากไม่มีไรทำกัน ที่หน้าห้องมีไมโครโฟนที่อาจารย์เอามาเสียบไว้ เตรียมพูดเรื่องการสอนสักอย่าง แต่!! พวกมันโหวตกัน ให้ผมออกไปร้องเพลง "เอ้ยยย!!!! ร้องเลยๆ เพลงไรก็ได้" เสียงของเพื่อนๆในห้อง
ผม ก็เลือกมาหนึ่งเพลงคือ ใจน้อย - AB Normal หง่อออออออวว หล่อมากเพลงนี้ มันก็แอบไปตามคนที่ผมชอบเค้าอยู่ห้องข้างๆผมนี่เอง มายืนดูผมร้องเพลง ผมก็มองออกไปสบตาพอดี และร้องเพลงไปด้วย อย่างเท่อะ บอกตงงงงง ฮ่าๆๆๆ คิดแล้วยังขำ ผ่านไป 1สัปดาห์ ผมก็ยังไม่ได้บอกชอบจริงๆจังๆ สักกกกที เพื่อนเริ่มเซ็ง กลัวเยอะมาก บอกเลย กว่าจะบอกออกไปได้ เสียงออดเข้าเรียนดังพอดี เพื่อนก็เฮๆ กันใหญ่ และแล้วเราก็ได้เริ่มคุยกันทางโทรศัพท์บ้านนะ (เพราะตอนนั้นมือถือ ยังไม่มี) แต่เส้นทางความรักของผมมันไม่ได้สวยงามแต่แรกอยู่แล้ว เพราะผมรู้อยู่แก่ใจว่า เทอมีคนอื่นคบอยู่แล้ว เพื่อนผมบอกมา และผมก็รู้ด้วยตัวเองด้วย แต่ผมก็บอกเพื่อนคนนั้นไปว่า "ไม่เป็นไรหรอก ลองดูสิวะ ความรักมันเป็นเรื่องของหัวใจ ต้องชนะใจเค้า ให้เค้ามาเลือกเราให้ได้ " ผมมีความสุขมาก พอพักเที่ยงก็ไปหาเทอที่ห้อง ลงไปกินข้าวที่ลงอาหารด้วยกัน ถึงจะไม่ได้นั่งโต๊ะเดียวกันเพราะเทอนั่งกับเพื่อนๆ แต่แค่ได้มองอยู่ไกลๆ ผมก็รู้ดีใจที่สุด         แต่ในสุดท้ายแล้ว วันเวลาผ่านไป ตลอดระยะเวลาที่คบๆกัน เทอก็ตัดสินใจบอกความจริงกับผม
                   อีฟ(นามสมมติ)
                    อีฟ: "(ร้องไห้) เราขอโทษนะ เราไปกันไม่ได้จริงๆ เทอเป็นคนดีเกินไป"
                    ผม: "ทำไมหละ? เรารู้ว่ามันไม่ใช่เหตุผลนี่หรอก เทออย่ามาหลอกเลย บอกความจริงมาเลยดีกว่า"
                    อีฟ: "ก็ได้ ความจริงที่เราจะบอกคือ (เสียงสั่นๆ) เทอมาทีหลัง เค้าเป็นคนมาก่อน เราขอโทษนะ"

            จบ ณ ตรงนี้ผมบอกเลยว่า ผมอึ้ง น้ำตาไหลไม่หยุด แล้ววันนั้นเป็นวันเกิดแม่ผมพอดี กำลังจะออกไปกินข้าว ผมก็ออกไปกินด้วย กินไปด้วย น้ำตาไหลไปด้วย แล้วก็ยังฝืนยิ้ม ฝืนหัวเราะ ทั้งๆที่ในใจ มันเจ็บปวดมากเหลือเกิน    จากเหตุการณ์ครั้งนี้ผมก็ไม่มีใครใหม่อีกเลย (แต่ปัจจุบัน ณ ตอนที่เขียนอยู่ผมมีนะ ^_^) ผมเข็ดมากกับความรัก เพราะความบริสุทธิ์ใจ ความจริงใจที่เรามีให้ ผมคิดไปว่า มันไม่มีค่าอะไรเลย เอาแต่ถามตัวเองทุกวัน ว่าทำไมๆๆๆๆๆๆ        นี่คือเรื่องราวรักครั้งแรกของผม แน่นอนมันก็เป็นความสุขเมื่อได้ดั่งใจและสมหวังกับมัน แต่เมื่อใดที่ผิดหวัง มันก็เปนบาดแผล เป็นบทเรียนที่สอนให้รู้ว่า มันผิดพลาดตรงไหน ควรปรับปรุงอะไรในตัวเรา หรือเรายังไม่เข้าใจกับมันมากพอ *ในทุกๆความรักมักจะมีความผิดหวัง และมักจะมีคนสมหวังดั่งใจเรื่อยไป*
      ฝากไว้ทิ้งท้าย - ความรักมันเป็นสิ่งที่สวยงาม หากคุณพอใจแล้วรู้สึกพอดีกับคุณ นั่นมันก็คือความรักที่แท้จริง  ในทางกลับกัน ถ้าคุณคิดว่า ความรักแม่งแย่มีแต่ ผู้ชาย/ผู้หญิงเลวๆ นั่นแสดงว่า คุณไม่เคยสัมผัสกับความรักที่มันลงตัวกับคุณ หรือคุณอาจจะเอาแต่มโนภาพในหัวของคุณว่า คนที่จะเข้ามาในชีวิตคุณได้ต้องเป็นเช่นนั้น เช่นนี้ รวย หล่อ/สวย บ้านมีฐานะ มีชาติตระกูล นั่นแสดงว่าจิตใจของคุณรักในวัตถุ  มันเหมือนกับว่าคุณไม่ได้รักในตัวของคนๆนั้นเลย คุณแค่รักในสถานะที่เค้ามีอยู่  แน่นอนทุกคนบนโลกใบนี้ไม่มีใคร Perfect อย่างกับในนิยาย แต่คุณจะมีรักที่สดใสสวยงามอย่างในนิยายได้ "แค่รักในคนที่พอดีกับคุณ และคุณดีพอสำหรับเค้า"

ขอบคุณมากครับที่ตามอ่าน รบกวนติชมใน Comment ข้างล่างด้วยน้าคร้าฟฟฟฟฟฟฟ